برای مقایسه بهتر این دو رشته شما یک انسان را در نظر بگیرید. این انسان نیازمند به اسکلت ، گوشت ، مو ، ناخن و …. می باشد. بخشی که مربوط به اسکلت انسان است به طور مستقیم می توان به مهندس عمران نسبت داد و بخش ظاهری آن نظیر پوست و مو را به مهندس معمار.
در ساختمان سازی تصمیم گیری در زمینه اسکلت سازه نظیر تیرها ، ستون ها ، بادبندها ، پی و … بر عهده مهندس عمران است و تصمیم گیری در زمینه نمای ساختمان ، پلان های طبقات ، دکوراسیون داخلی و …. بر عهده مهندس معمار است.
البته در کل یک تعامل هم باید بین این دو وجود داشته باشد تا خواسته های دو طرف با هم تناقض پیش نیاورد. تنها وجه مشترک این دو رشته در این است که هر دو با ساختمان و ساخت و ساز بنا سر و کار دارند. مهندس عمران پروژه های بزرگ زیادی رو بر عهده می گیرد. پروژه هایی مانند سدسازی ، راه سازی و … . اما عظیم ترین پروژه های یک معمار می تواند طراحی یک شهرک توریستی ، یک هتل ، فرودگاه ، بیمارستان و … باشد.
نیاز جامعه امروز ایران به مهندسین معمار
از آنجایی که صنعت ساخت و ساز کشور دچار مشکلاتی است. از مهم ترین ها آن ها می توان به از دست دادن هویت ملی و تاریخی معماری ایرانی و اسلامی و عدم استفاده از دستاوردهای این معماری اصیل و در کنار آن عدم استفاده صحیح از یافته ها و دستاوردهای استاندارد معماری نوین نام برد.
به عنوان مثال هنوز مشکلات اساسی از جمله عدم استفاده از سیستم های تهویه مناسب ، عدم توجه به لزوم متناسب بودن موقعیت جغرافیایی ساختمان با ویژگی های آن ، استفاده از طرح هایی که فضای پرت و غیرقابل استفاده در ساختمان را زیاد می کند و … در ساختمان سازی ما وجود دارد. برای رفع این مشکلات نیاز به تدبیر و اقدام مسئولان و همکاری متخصصان این حوزه از جمله مهندسان معمار می باشیم.